ژنهای بد ، ژنهای خوب
نگاهی که از مبحثی وسیع و ژرف چون علم وراست نوین یا همان علم ژنتیک صحبت به میان می آید، خود را از بدو امر در مقابل این مساله ی مهم و عمده می یابیم که باید چگونه رویکردی در مقابل این مسأله اتخاذ کرد.
میتوانیم رویکردی علمی بر گزینیم و بدین منظور به آزمودن فواید فناوری اطلاعات در زمینه ی ژنومیک، یا پیشرفت های اخیر در تشخیص برخی از تغییرات ژنتیکی، یا انتقال دا نش وراثت به فناوری سودمند پزشکی مبادرت ورزیم. میتوان با جستجوی انگیزه های اقتصادیی که تحقیقات علم وراست را هدایت میکنند، یا بررسی گرایش عمومی به آزمایشات ژنتیک، و یا سندیت دادن به کاربرد فناوری ژنتیک تناسلی مطابق با سطح اجتماعی_اقتصادی، رویکردی علمی اجتماعی برگزید. و نیز میتوان به رویکردی اندیشید که در راستای امنیت اجتماعیست، و به منظور حصول چنین رویکردی باید به بررسی آزمایشات ژنتیکی و معالجات گوناگونی که هدفشان دستیابی به سلامتی و سودمندیست، پرداخت و نیز باید اطمینان یافت که شیوه های مطمئن و سالم تنظیم ژنتیک در راستای یاری و اطلاع رسانی به بیماران آسیب پذیریست که تحت آزمایشات درمانی ژنتیکی قرار دارند. هنگامی که به به آینده ی علم وراست می اندیشیم، همه ی این رویکردها به نظر ارزشمند میرسند ولی هیچکدام کافی نیستند.
دلیل اینکه ما عمده ی توجه خود را معطوف علم وراست نوین میکنیم این است که احساس میکنیم این بخش از علم می تواند به ژرفترین نقاط زندگی بشر دست یابد_مثلاً این که چطور بچه دار شویم، چگونه آزادی و استقلال را تجربه کنیم، و چطور با بیماری و مرگ روبه رو شویم. بر خلاف تمام عرصه های دیگر علم و فناوری نوین، علم وراست با شور و اشتیاقی یکسان، الهام بخش رویاها و کابوسهای انسان راجع به آینده ی بشر میشود: رویاهایی چون داشتن کودکانی بی نقص و سالم، و کابوسهایی چون سلطه ی ظالمانه ی علم وراست بر آینده ی بشر. اما طبق معمول، رویا و کابوس بهترین راهنمای درک مفهوم واقعی علم وراست نیستند. ما به رویکردی هوشمندانه تر نیازمندیم_رویکردی که بدون ایجاد تصویری هولناک از آینده ای که در ان جدی ترین هشدارهای ما نادیده پنداشته می شوند، با مخمصه ی اخلاقی واقعی ای که پیش روی ماست روبه رو شود.
